مدرسه ی عشق

مدرسه ی عشق

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شمامدرسه ای می سازیم

که در آن اول صبح

به زبانی ساده

مهر تدریس کند

و بگویند خدا

خالق زیبایی

و سراینده ی عشق

آفریننده ی ماست

مهربانیست که ما را به نکویی

دانایی

      زیبایی

                 و به خود می خواند

جنتی دارد نزدیک،زیبا و بزرگ

دوزخی دارد-به گمانم-کوچک و بعید

در پی سودائست

که ببخشد ما را

وبفهماند مان

ترس مابیرون ازدایره رحمت اوست

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شمامدرسه ای می سازیم

که خرد را با عشق

علم را با احساس

ور یاضی با شعر

دین را با عرفان

همه را با تشویق تدریس کنند

لای انگشت کسی

قلمی نگذارند

و نخوانند کسی را حیوان

ونگویند کسی را کودن

ومعلم هر روز

روح را حاضر وغیاب کند

وبجز ایمانش

هیچکس چیزی را حفظ نباید بکند

مغزها پر نشود چون انبار

قلب خالی نشود از احساس

درس هایی بدهند

که بجای مغز دل ها را تسخیر بکند

از کتاب تاریخ

جنگ را بردارند

در کلاس انشا

هر کسی حرف دلش را بزند

غیر ممکن را از خاطره ها محو کنند

تا کسی بعد از این

باز همواره نگوید:هرگز

و به آسانی همرنگ جماعت نشود

زنگ نقاشی تکرار شود

رنگ را در پاییز تعلیم دهند

قطره را در باران

موج را در ساحل

زندگی را در رفتن و بر گشتن کوه

و عبادت را  در خدمت خلق

کار را در کندو

و طبیعت را در جنگل سبز

مشق شب این باشد

که شبی چند بار

همه تکرار کنیم:

        عدل

               آزادی

                    قانون

                            شادی

امتحانی بشود

که بسنجد ما را

تا بفهمند چقدر

عاشق و آگه و آدم شده ایم

در مجالی که برایم باقیست

باز همراه شمامدرسه ای می سازیم

که در آن آخر وقت

به زبانی ساده

شعر تدریس کنند

و بگویندکه تا فردا صبح

خالق عشق نگهدار شما

           مجتبی کاشانی